1. O l’êa partîo sensa ’na palanca,
l’êa zâ trent’anni, fòrse anche ciù.
O l’aveiva lotòu pe mette i dinæ a-a banca
e poèisene un giorno vegnî in zù
e fâse a palasinn-a e o giardinetto,
co-o ranpicante, co-a cantinn-a e o vin,
a branda atacâ a-i èrboi, a ûzo létto,
pe dâghe ’na schenâ séia e matin.
Ma o figgio o ghe dixeiva: «No ghe pensâ
a Zêna, cöse ti ghe veu tornâ?!»
Chorus:
Ma se ghe penso alôa mi veddo o mâ,
veddo i mæ monti, a ciassa da Nonçiâ,
riveddo o Righi e me s’astrenze o cheu,
veddo a lanterna, a cava, lazù o Meu…
Riveddo a-a séia Zêna iluminâ,
veddo là a Fôxe e sento franze o mâ
e alôa mi penso ancon de ritornâ
a pösâ e òsse dôve ò mæ madonâ.
2. E l’êa pasòu do tenpo, fòrse tròppo,
o figgio o l’inscisteiva: «Stemmo ben,
dôve ti veu andâ, papà?… pensiêmo dòppo,
o viâgio, o mâ, t’ê vêgio, no conven!».
«Oh no, oh no! me sento ancon in ganba,
son stùffo e no ne pòsso pròpio ciû,
son stanco de sentî señor caramba,
mi véuggio ritornâmene ancon in zù…
Ti t’ê nasciûo e t’æ parlòu spagnòllo,
mi son nasciûo zeneize e… no me mòllo!».
Chorus
E sensa tante cöse o l’é partîo
e a Zêna o gh’à formòu torna o so nîo.