Ang bayan kong Pilipinas,
lupain ng ginto’t bulaklak.
Pag-ibig ang sa kaniyáng palad,
nag-alay ng ganda’t dilág.
At sa kaniyáng yumi at ganda,
dayuhan ay nahalina.
Bayan ko, binihag ka,
nasadlak sa dusa.
Ibon mang may layang lumipad,
kulungin mo at umiiyak!
Bayan pa kayáng sakdal-dilag,
ang ‘di magnasang makaalpas?
Pilipinas kong minumutya,
pugad ng luhá ko’t dalita,
aking adhika:
makita kang sakdal laya!